پسری در برج

فصل ۱
وقتی با خودت بگویی کاش امروز شنبه بود و نه جمعه و تعطیلی، معلوم است یک جای کار خراب است.
چشمم به سقف است، به آن تکه‌رنگ پوسته کرده و لکۀ دایره‌ای و ناهموار و آن رشته‌های درهم و لرزان تارعنکبوت. فکرم دور تمام آن شنبه‌های دلگیر و سردی می‌چرخد که چاره‌ای نداشتم جز این که به زور از رختخواب بلند شوم و به مدرسه بروم. باید پاهایم را به زور از تشک جدا می‌کردم و گیج و بی‌میل لباس می‌پوشیدم تا حواسم سرجایش بیاید و باورم بشود وقت بیداری است.
کاش می‌شد چشم باز کنم و به یکی از همان شنبه‌ها برگردم.
حالا که بلاچرها پیدایشان شده، از آن روزها خبری نیست.
سروکله‌شان آرام و دزدکی پیدا شد، انگار وقتی همگی رویمان به سمت دیگری بود، پاورچین پاورچین به دنیایمان قدم گذاشته بودند.
به نظرم من از اولین افرادی بودم که بلاچرها را دیدم. به این مسأله نمی‌شود افتخار کرد. وقتی متوجه میزان خرابی وحشتناکی بشوی که فقط یک دسته از بلاچرها می‌توانند به بار بیاورند، دلت این اولین نفر بودن را نمی‌خواهد.