من اچونه‌ام! در رو باز کنید

ادای من رو در نیار میمون!
بچه‌میمون که از خواب پا شد دید مامان‌میمونش دمش را قلاب کرده به لوستر پذیرایی، آویزان توی هوا و یک روزنامه گرفته دستش، عینک زده و می‌خواند. بچه‌میمون یک کاغذ از روی زمین برداشت، یک عینک پلاستیکی زد به چشمش و از نردبان کنار دیوار رفت بالا، پرید دمش را گیر داد به لوستر و آویزان شد توی هوا. مامانش که همهٔ این چیزها را زیرچشمی از پشت شیشه‌های ته‌استکانی عینکش تماشا می‌کرد، گفت: «چه کار می‌کنی؟ هنوز چشم‌هات باز نشده؟»
بچه‌میمون کاغذش را گرفت جلوی صورتش، ادای مامانش را درآورد و خواند. خیلی با دقت اخم کرده بود و از روی کاغذش می‌خواند.
مامانش رویش را گرفت به دیوار آن ور که بچه‌میمون نبود و گفت: «این قدر ادای من رو در نیار میمون.»
بچه‌میمون گفت: «من ادای تو ور در نمی‌آرم که میمون! تویی که ادای من رو در می‌آری.»