سقوط سیاه

نیمه‌شب در کاخ سلطنتی امپراتور فردریک سوم. دربار از جمعیت همیشگی خالی شده بود، از چاپلوسان و هنرمندان، از کیمیاگران، ستاره‌شناسان، پزشکان، درمانگران، داروسازان، نجیب‌زادگان، بیکاره‌ها، کاهنان، بازیگران و طالع‌بینان.
امپراتور که ظاهراً تنهاست، روی تختش نشسته و در فکر فرو رفته‌است. دست سفیدش را آرام و با تنبلی بالا می‌آورد.
با صدای تیز و مسخره‌ای می‌گوید: «ماکسیم، لعنتی، ماکسیم، کجایی؟»
از میان سایه‌های پشت تخت موجودی بلندقد و سنگین‌ وزن بیرون می‌آید، پوشیده در ردای سرخ تیره‌ای که روی گرد و غبار کف مرمری کشیده می‌شود.
ماکسیم می‌گوید: «اعلی حضرت.» آماده است تا دستور امپراتور را اجرا کند.
– ماکسیم، چند سال از عمر من مونده؟
ماکسیم پیش از جواب دادن مکث کوتاهی می‌کند تا ببیند چند بار این مکالمه را با امپراتور کرده است و بعد، مأیوسانه فکر می‌کند که چند بار دیگر باید این مکالمه را بکند.
– اعلی حضرت، ما می‌دونیم که شما بدون شک عمر طولانی و باعزتی خواهید داشت.
تعظیم می‌کند تا بر اهمیت حرفش تأکید کند، به این امید که برای خوشحالی فردریک کافی باشد.