زوال – براساس زوال خاندان آشر

اولین چیزی که می‌فهمم این است که پتویم سر جایش نیست. آخرین بخش آداب شبانگاهی‌ام بالا کشیدنش تا چانه است و آن هم هیچ وقت پایین نمی‌افتد، حتی اگر با بدترین کابوس‌ها دست و پنجه نرم کنم.
اما یک چیزِ دیگر هم سر جایش نیست، این که سعی می‌کنم تکان بخورم و با این که ظاهراً فلج نشده‌ام، دست‌هایم به تنم چسبیده و ذهنم کند شده و وحشت رفته‌رفته فرا می‌گیردم. دست و پا می‌زنم، به چپ می‌چرخم و یک بازو را رها می‌کنم.
دست لرزانم بالا می‌رود. هنوز چند سانت بالاتر نرفته که به سنگی سرد می‌خورد. پلک می‌زنم. نوک مژه‌هایم به پوستم می‌خورند و دوباره سر جایشان بر می‌گردند، که همین یعنی چشم‌هایم بازند. تاریکیِ راکد و فشرده آن‌قدر غلیظ است که نمی‌توانم دستِ لرزانم را ببینم، حتی وقتی بازویم را خم می‌کنم و انگشت‌هایم را روی چشم راست، و بعد چپ فشار می‌دهم – آرام، خیلی آرام – تا خیالم جمع شود هر دو سرجایشان هستند و از کاسه در نیامده‌اند.