خانه‌ای در تاریکی

خواب و بیدار بودم که چیزی به شیشه خورد. چشم‌هایم را باز کردم. انگار داشتم خواب می‌دیدم. خیره شده بودم به سقفِ تاریک که دوباره همان صدا را شنیدم. بلند شدم و پریدم کنار پنجره. آهسته آن را باز کردم و سرم را بردم بیرون. افشین ایستاده بود درست وسط کوچه و سرش را گرفته بود بالا. تازه آن وقت بود که فهمیدم خوابم برده بوده. گفت: «دو ساعته دارم سنگ می‌زنم به شیشه.»
برگشتم و به در بستۀ اتاقم نگاه کردم و بعد سرم را تا جایی که می‌شد بیرون بردم. آهسته گفتم: «بقیه کجان؟»
داشت تهِ کوچه را نگاه می کرد. بعد سرش را بالا گرفت. گفت: «امید نمی‌آد. دانیال و بامداد سر کوچه‌ن.»
سر کوچه را نگاه کردم .کسی آن جا نبود، اما صدای‌شان را می‌شنیدم. گفتم: «سه‌سوته می‌آم.»
پنجره را که می‌بستم، شنیدم گفت: «بجنب، بابا!»
رفتم سرِ کمد. مایواَم را همان سرِ شب پوشیده بودم. شلوارم را عوض کردم و رفتم طرف در. بعید می‌دانستم پدرم تا آن موقع بیدار مانده باشد. با دست چپم در را محکم فشار دادم و آهسته دستگیره را چرخاندم. امیدوار بودم صدای تلق همیشگی‌اش در نیاید، اما وقتی تا آخر رسید، صدای کوفتی‌اش بلند شد. زیر لب گفتم: «تف!»