از بابالنگ‌دراز به جودی

نامۀ یکم
۲۶ سپتامبر
جروشای نازنین
نامۀ تو مرا کاملاً بهت‌زده کرد. هرگز گمان نمی‌کردم که در سن ۳۲ سالگی، نقش پدر دختری ۱۸ ساله را بازی کنم؛ آن هم منی که پدر نداشته‌ام و از نزدیک لمس نکرده‌ام که یک پدر خوب چگونه باید نقشش را ایفا کند. با خود گمان می‌کردم که سال‌های زیادی تا پدر شدن فاصله دارم و تا آن زمان حتماً شرایط یک پدر را کسب خواهم کرد، اما هم‌اکنون بی آن که خود بخواهم پدر شده‌ام، پدری بی‌تجربه و خام که خود بیش از دیگران نیازمند محبت است تا خلأ سال‌های بی‌پدری را پر کند. اما شاید تو فرشتۀ نجاتی هستی که مرا به میانۀ میدان کشانده‌ای. گویا بازی به ناگهان و با حرکت من و واکنش عجیب تو شروع شده است.