احضارگر ۱ – کارآموز

یا الان یا هیچ وقت. اگر فلچر آن شکار را انجام نمی‌داد،‌ باید آن شب را گرسنه سر می‌کرد. غروب به سرعت از راه می‌رسید؛ همین الان هم دیرش شده بود. باید خیلی زود به دهکده برمی‌گشت، وگرنه دروازه‌ها را می‌بستند. اگر چنین می‌شد،  یا باید با پول نداشته به نگهبان‌ها رشوه می‌داد یا شانسش را امتحان می‌کرد و شب را در جنگل می‌گذراند.
گوزن شمالی جوان، تازه ساییدن شاخ‌هایش به کاجی بلند را تمام کرده و روکش مخملی نر رویشان را سابیده بود تا شاخ زیرشان را تیز کند. فلچر از روی جثه و قامت کوچکش می‌توانست بگوید که نوجوان است و دارد اولین شاخ‌هایش را به رُخ می‌کشد. از نژادی مرغوب بود با خزی براق و روشن و چمشانی گیرا.
فلچر از شکار چنین جانور باشکوهی احساس شرم می‌کرد ولی در سرش حساب و کتاب کرده بود. موقع آمدن تاجران خز، پوست ضخیمش خوب فروش می‌رفت، به ویژه حالا که زمستان هم بود. حداقل پنج شیلینگ می‌ارزید. هر چند شاخ‌ها کوچک بودند اما وضعی خوبی داشتند و اگر شانس می‌آورد،‌ ممکن بود چهار شیلینگ از آن‌ها در بیاورد. بیش از همه برای گوشتش دندان تیز کرده بود: گوشت شکار قرمز و آبداری که چربی آن روی آتش خوارک‌پزی‌اش می‌ریخت و جلز و ولز صدا می‌داد.